Πριν από λίγες ημέρες ένας δικός μας άνθρωπος, ο Νάνος Βαλαωρίτης, ο άνθρωπος που υπηρέτησε τα ελληνικά γράμματα από πολλά πόστα έφυγε πλήρης ημερών και προσφοράς για τη γειτονιά των αγγέλων,αφήνοντας έργο εξαιρετικά πλούσιο, αντάξιο του ονόματος Βαλαωρίτης.
Ήταν δισέγγονος του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Γεννήθηκε το 1921 στη Λοζάνη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατόπιν στη Νομική Σχολή.
Έζησε αρκετά χρόνια στο Λονδίνο και το Παρίσι, όπου παρακολούθησε και δίδαξε λογοτεχνία και δημιουργική γραφή.
Στα γράμματα εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1939, με ποιήματα στο περιοδικό “Τα νέα γράμματα”. Το πρώτο του βιβλίο – ποιητική συλλογή “η τιμωρία των μάγων” εκδόθηκε το 1947 στο Λονδίνο.
Έχει τιμηθεί με αρκετά βραβεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για το ποιητικό του έργο.
Πιο πολύ όμως αξίζει να σταθούμε σε κάποια λόγια του με τα οποία πολύ εύστοχα σκιαγραφεί τη σύγχρονη πραγματικότητα.
“Εκείνο που λείπει είναι το πάθος για μάθηση, όχι το ταλέντο! Να μάθεις όλη την ποιητική παραγωγή και να έχεις εποπτεία. Όχι ναρκισσιστική διάθεση για επίδειξη”.
“Οι Έλληνες είναι πανέξυπνοι, αυτό είναι γεγονός. Ότι δεν χρησιμοποιούμε σωστά την εξυπνάδα μας είναι και αυτό γνωστό”.
Εμείς οι Λευκάδιοι είμαστε περήφανοι για το Νάνο Βαλαωρίτη και καταθέτουμε μερικούς από τους στίχους του!
Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
Ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη!
Καλό σου ταξίδι Νάνο Βαλαωρίτη!
Χρ. Γιάννης Φουρλάνος.
